Замалёўкі з фальклорнай практыкі

Вясёлая. Доўгачаканая. Прыемная. Менавіта гэтыя словы прыходзяць мне ў галаву, калі размова ідзе пра нашу летнюю фальклорную практыку. Мы яе чакалі з самага верасня – і вось яна!!!
Безумоўна, мы вельмі хваляваліся, бо не кожнае лета падарожнічаем па Гомельскім раёне. На пачатку вельмі перажывалі за тое, як будзем дабірацца да нашых інфарматараў, але гэтыя нашы перажыванні былі марнымі, бо начальнік аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Гомельскага райвыканкама Хімакова А.В. вырашыла гэта пытанне і прадаставіла нам аўтобус, які быў вельмі добрым, а ветлівы вадзіцель стаў нашым бонусам, за што мы вельмі ўдзячныя!

Нельга таксама не адзначыць вялікую ролю нашых выкладчыкаў Новак В.С., Кастрыцы А.А., Вяргеенка С.А., Панковай Н.М., якія падчас практыкі дапамагалі нам не толькі псіхалагічна настроіцца, але і падказвалі як лепш пачаць размову з інфарматарам. Усе парады выкладчыкаў былі нам неабходнымі, бо мы на практыцы першы раз. Вядома, што збіраць фальклорна-этнаграфічныя матэрыялы – вялікая адказнасць: мы не толькі імкнуліся атрымаць якасную інфармацыю па духоўнай спадчыне жыхароў Гомельскага раёна, але і даведацца пра лёсы людзей, набрацца нават нейкай мудрасці, якая можа нам дапамагчы па нашым жыцці.
Нашы інфарматары былі вельмі ветлівымі і не адмаўлялі ў размове. Дзякуючы ім мы даведаліся не толькі пра розныя абрады, звычаі і традыцыі, але і пра ваенны і пасляваенны час, што таксама, на мой погляд, вельмі важна. Кранула маю душу гісторыя Марымонавай Таісіі Дзямідаўны з в. Рудня-Марымонава, якая нарадзілася на пачатку вайны. Слухаючы яе аповед, разумела, што, на шчасце, засталіся яшчэ людзі, якія пасля такіх цяжкіх гадоў не страцілі дабро і міласэрнасць у сваіх сэрцах, не згубілі душэўную цеплыню і праменьчыкі шчырасці ў вачах. Я ўпэўнена, што словы падзякі ў адрас ветэранаў будуць гучаць вечна.
Таксама нельга не прыгадаць вельмі смешны выпадак, звязаны з вёскай Рудня-Марымонава: калі мы ўжо ад’язджалі, то заўважылі, што за намі нехта едзе на мапедзе! Безумоўна, усе дзяўчаты прыліплі да вакон, каб разглядзець патэнцыяльных жаніхоў. Не паспелі мы і апамятавацца, а нашых кавалераў і след прастыў! Вось такія зараз ненастойлівыя хлопцы. Мы перажывалі нядоўга, бо гэта быў яшчэ толькі дзень другі, а ўсё наша падарожжа доўжылася некалькі дзён. І вось ужо ў в. Грабаўка нас чакалі новыя прыгоды. І ўсё пачыналася як заўсёды: раніцой мы ўсе прыйшлі і чакалі свайго аўтобуса, пасля раз’ехаліся па вёсках, добра папрацавалі і вырашылі пайсці ў краму за ежай. Калі ўжо выходзілі адтуль, нас заўважылі мясцовыя хлопцы, якія нават размову сваю спынілі ад нашай прыгажосці (як тут сябе не пахваліць), а мы як ўбачылі іх вялікія вочы, адразу ж са смехам пабеглі да аўтобуса. Вось так весела мы праводзілі вольныя хвіліны.
Я лічу, што фальклорная практыка дапамагла нам не толькі падмацаваць свае тэарэтычныя веды, набыць навыкі практычнай дзейнасці ў палявых умовах, але і паспрыяла лепшаму разуменню людзей іншага пакалення, адчуць іх духоўную глыбіню і жыццёвую мудрасць, ацаніць іх вялікі ўнёсак у жыццё грамадства. Безумоўна, усе будуць узгадваць з цеплынёй у сэрцы гэты вясёлы час нашага студэнцтва!

Рэшанок Алеся,
студэнтка філалагічнага факультэта
гр. БФ-21