Якой бачаць гэтую восень нашы першакурснікі

        Як я бачу гэтую восень? Колькі я бачыла іх, фінальных акордаў года… Пара замірання непазбежна даганяе кожны год, завяршае прыродны жыццёвы цыкл. Парадокс настаўніцкай прафесіі ў тым, што  пачынаем новае ўвосень: сустракаем першы курс – моладзь у росквіце сіл і памкненняў. Так прыемна чытаць іх даверлівыя, шчырыя, часам наіўныя словы. Мы не правім тэксты, поўныя веры і надзеі. Ці такія важныя тут арфаграфічныя і пунктуацыйныя памылкі? … а фактычныя – паправіць жыццё!

 Я бачу гэтую восень так…..

          Для меня пачатак восені звязаны з новым жыццем. Я маю на ўвазе тое, што вось я ужо стала амаль дарослым чалавекам. Школьныя гады скончыліся і настала дарослае, самастойнае жыцце. Ідучы па вуліцы і аглядаючы ўсе навокал, я сумую. Мне  сумна таму, што я далека ад сваёй вёскі, што вельмі рэдка буду бачыцца са сваімі роднымі, бацькамі і сябрамі. Яшчэ я сумую па тых летніх днях, якія я так хораша правяла. Вось у меня ў весцы  восенню вельмі цудоўна. Вакол шмат дрэў. Калі пачынае  ападаць лісце і пры гэтым дуе легкі ветрык, лісце  лятае ў паветры, нібы кружыцца ў нейкім таямнічым танцы. Гэта такі цуд, так прыемна за гэтым назіраць! І ў гэты момант я адчуваю такую палегку, такое адчуванне, нібыта я зараз сама ўзнімуся у нябёсы і буду разам з лісцем кружыць у гэтым легкім, вяселым, цудоўным танцы. Ідеш па старэнькіх вясковых вулачках, стаяць дрэўцы, усе такія прыгожыя, вельмі яркія. Усё нібы ў золаце. Так хорша робіцца на душы.

     А калі познім вечарам выйдзіш на вуліцу, то пачуеш толькі ціш асенняга вечара, клекат птушак, якія адлятаюць у цеплыя, далёкія мясціны.

      Мне восенню ў весцы падабаецца. Мне добра, легка, цудоўна, так хораша. Вакол прыгажосць, свежасць, прастор. Проста цуд!

      Селюкова Вольга,  студэнтка групы БФ-11

 Я бачу гэтую восень так…

        Для мяне восень-гэта пачатак новага жыцця. Асабліва ў гэты год, калі ты знаемішся з новымі людзьмі, якія так ці інакш уплываюць на твой настрой і твае паводзіны. Для мяне гэтая восень, як штуршок для чагосьці новага, нязведанага раней.

        Гэтая восень- не толькі пачатак новага жыцця, але і развітанне з мінулым. Вельмі цяжка забыць тых людзей, з якімі ты быў побач так шмат часу, з якімі, здавалася, ты правеў усё сваё жыццё, але прыйшоў час развітацца з імі.

       Восень-сумная пара, калі ўсё рыхтуецца да прыходу зімы, калі становіцца халодна і вельмі самотна. Калі хочацца падысці да сумнага чалавека і падарыць яму ўсмешку, каб  хоць як-небудзь узняць яму настрой і на адцягнуць яго ад самотных думак.

       Вось так я бачу гэтую восень.

      Вінакурава Вольга,  студэнтка групы БФ-11

Я бачу гэтую восень так…

Жывем мы толькі ў мроях, ва ўяўленні,

Хаця ў жыццё зрэдзь клічуць летуценні...

                                                     Я.Купала

Бы некранутую ажыну,

Я адкрыццё ўбачу…

                А.Разанаў

    Новая раніца. Світанне. Сонца марудна выцягваецца з-пад ценяў гарадскіх гмахаў, шчодра адорваючы наваколле святлом. Але няма ўжо, як гэта было зусім нядаўна, улетку, спёкі, ад якой стагнала ўсё жывое; толькі, бадай, зняможаныя каштаны сваім апаленым лісцем яшчэ нагадваюць аб ёй. Вакол пануе прахалода.

    Спяшаюцца, мітусяцца людзі. Хтосьці чакае свой аўтобус, нехта напоўнены думкамі аб працы, іншыя апанаваны асабістымі турботамі. Цікава, ці заўважае хто-небудзь з іх прыгоства восені, ці адчувае змены ў прыродзе? Ці ўзіраецца, напрыклад, у зялёнае адзенне дрэў, якое ўжо сям-там зазіхацела стракатымі плямамі? Пройдзе зусім няшмат часу – і клёны з ліпамі апрануць свае шляхотныя строі і дзівосныя шаты, аздобленыя залатымі карункамі і барвовымі махрамі. Адныя толькі елкі ў сакавіта-зялёным футры, адмовіўшыся ад чароўных восеньскіх падарункаў, будуць стаяць у адзіноце, задумёныя і разважлівыя.

    Чамусьці восеньская пара лічыцца сумнай і журботнай. Мне ж яна здаецца часам доўгачаканага перапынку пасля цяжкіх летніх дзён. Усё зараз адпачывае. Прырода – бо дала плённы ўраджай і напоўніла сэрцы прыгажосцю; людзі – бо шмат папрацавалі і атрымалі новыя скарбы.

    Відаць, у гэтым і ёсць прызначэнне дадзенай пары: стварыць магчымасць затрымаць такі няўлоўны час, каб мы маглі адчуць,  пабачыць і зразумець неспазнанае раней  хараство.

    Але мы не карыстаемся гэтым шанцам праз мітусню ці абыякавасць. Згадаем мы пра яго толькі ў час сіверных зімовых вятроў, калі не будзе вакол ані каляровай кветкі, ані пярэстага ліста, а толькі непераможная бель снегу.

    Пакуль жа надыходзіць раніца. Золак. Спяшаецца кудысьці натоўп…    

Хто і куды хавае ад нас Час,

Хавае надоўга,калі не  наўсёды?

                                       Г. Марчук

Дакукін Аляксандр, студэнт групы БФ- 11